فرق عشق با ازدواج
شاگردی از استادش پرسید: عشق چست ؟
استاد در جواب گفت: به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور اما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد
داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی...
شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت.
استاد پرسید: چه آوردی ؟
با حسرت جواب داد:هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به
امید پیداکردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم.
استاد گفت: عشق یعنی همین...!
شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست ؟
استاد به سخن آمد که : به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور اما به یاد داشته باش
که باز هم نمی توانی به عقب برگردی...
شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت .
استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت: به جنگل رفتم و اولین
درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی
برگردم .
استاد باز گفت: ازدواج هم یعنی همین...!
و این است فرق عشق و ازدواج ..." بسم الله الرحمن الرحیم "
گام برداشتن در راه حق و حقیقت و صراط مستقیم الهی خواسته ی قلبی مومنان و گمشده ی بسیاری از ماست ؛ مومن تا هنگامی که سلوکی عارفانه را برای پیدا کردن خود و خدای خود آغاز نکند در خود مانده یی دور از خداست و رفته رفته برکه ی باصفای وجودش به مردابی متعفن مبدل خواهد شد و بر این اساس رهبران الهی و پیام آوران رستگاری و سعادت هماره گوش جان انسانهای طالب برتری را به سروشی جاویدان جلا میدهند و عقل این چراغ روشنگر ما را بسوی حق و راستی می خواند و همواره ایام و اماکنی مقدس دست یاری بسوی گمشدگان حیرت سرای دنیا دراز می کنند ؛ روزی نیست که از م‍أذنه یی ندای بشتابید بسوی رستگاری به گوش نرسد و ایامی نیست که در لحظه لحظه ی آن نوید وصال معبود نباشد .
اگر چه هریک از ما به اسلام و ایمان مفتخریم اما لازمه ی عمق بخشی به این عقیده درونی و ماندن در این مسیر پر فراز و نشیب و رسیدن به کمال انسانی و لقای محبوب جز با تکاپویی خردمندانه و رفتنی پی در پی بسوی نیکی های فکر و عمل میسر نخواهد شد و سلوک بهانه و شاید رهنمایی بسوی کمالات و کرامات انسانی و الهی است . سلوک برگرفته از تحصیل و تجربه ی چند ساله ی دوستانی است که سیر الی الله را راه کمال خویش و تنها راه نجات میدانند و زکات این دارایی ارزشمند خویش را خالصانه به پیشگاه همه ی عزیزان هدیه میکنند باشد توفیق الهی و دعای ولیعصر ارواحنا فداه یاریگرمان در این سلوک عارفانه باشد .
مرحله ای از سیر و سلوک الی الله همانا مراقبــه است که از اهمّ
مراحل و بسیار کلیدی است .
جناب علامه طباطبایی با سفارش اکید فرموده اند که :
« اول مراقبه ، دوم مراقبه ، سوم مراقبه » .
مراقبه عبارت است از توجه قلبی به پروردگار که این همان ذکر قلبی است یعنی
علاوه بر اینکه ذکر با زبان مورد توجّه است ذکر قلباً باید بیشتر لحاظ شود .
در روایت وارد شده است که بعضی را ، به مراتب بالاتر بهشت راه نمی دهند وقتی
سؤال می کنند جواب می شنوند که شما انسانهای خوبی هستید . ولی مراقبه نداشتید .
و این مراتب جایگاه کسانی است که دارای مراقبه باشند .
البته مراقبــه در رابطه با خدا منظور است لکن بدین معنا در رابطه با
اهل بیت علیهم السلام و امام زمان علیه السلام هم معنا دارد .
حضرت آیت الله حق شناس می فرمودند که : در خواب دیدند باران تندی
در حال باریدن است ، و انگارکسی به ایشان می گوید اگر می خواهی
مراقبه را درک کنی به این باران نگاه کن ، فرمودند همواره توجّهم در خواب
به باران بود ؛ تا اینکه حواسم به اطراف رفت یکباره باران قطع شد ،
کنایه از اینکه هر قدر که به خدا توجّه می کنیم او را در نظر می گیریم در
صورت عدم توجه مراقبه از دست می رود . پس باید مؤمن هم و غمش را
بگذارد تا از خداوند غافل نشود .
امیرمؤمنان، على علیه السلام فرمودند: النّاسُ نِیامُ إذا مَاتُوا اِنْتَبَهُوا (1)؛ مردم خوابند، هنگامى که بمیرند بیدار مى‌شوند. قرآن کریم نیز مى‌فرماید: وَ مَا هَـذِهِ الْحَیَوةُ الدُّنْیَآ إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الاَْخِرَةَ لَهِىَ الْحَیَوَانُ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُون (2)؛ این زندگى دنیا، جز سرگرمى و بازیچه نیست و زندگى واقعى، سراى آخرت است، اى کاش [مردم] مى‌دانستند.
از تطبیق فرمایش بلند علوی با آیه شریفه می‌توان دریافت، زندگی و هستی حقیقی، حیات آن جهانی است که چشمان انسان در این دنیا بدان بسته است و تو گویی که زندگی این جهان، بسان زندگی در خواب است که هیچ حقیقتی ورای آن نیست.
ادامه مطلب ...